„Czas na zjednoczenie" to wielokrotnie powtarzany slogan, padający z ust polityków niemal wszystkich opcji i orientacji od lewicy do prawicy, najczęściej powtarzany przy okazji zbliżających się wyborów.

Czas, w którym trzeba podliczać potencjalne głosy, zbierać wokół siebie niezdecydowanych wyborców, gromadzić pokrewnych ideowo działaczy, to moment najlepszy, aby po raz kolejny posłużyć się zdewaluowanym i wyświechtanym hasłem „zjednoczenia". Lewica „jednoczy się" przeciwko rządom „nacjonalistów i ksenofobów" lub dla „ratowania" wizerunku Polski w Europie. Budują oni w tym celu według starych bolszewickich wzorów różne Fronty Ludowe i chcą na fali wytworzonej w społeczeństwie histerii dorwać się ponownie do władzy i „koryta". Jeżeli chwilowo poziom „faszyzacji" krajowej polityki okaże się dla nich za niski, to zawsze mogą ruszyć do politycznej walki w obronie „klas pokrzywdzonych", co z chwilowego braku takowych zrekompensują sobie walką o przywileje dla wszelakiej maści dewiantów i odmieńców, czy też sfrustrowanych i zacietrzewionych ideologią feminizmu kobiet. Lewica ma zawsze w zanadrzu więcej, równie „dobrych" powodów do jednoczenia się.

Tak samo tzw. polska „prawica", zarówno ta spod znaku obecnie rządzących, jak też poprzedniej ekipy ma wiele celów, wokół których chce i próbuje jednoczyć swój elektorat i swoich sympatyków. Według nich Polska zawsze przecież może być bardziej „europejska" i prozachodnia, mniej proniemiecka, bardziej proamerykańska lub też antyrosyjska, kombinacji i haseł jest wiele, pod którymi można jednoczyć się, nie są one jednak aż tak ważne, wszakże to tylko wybieg taktyczny, cel jest taki sam jak w przypadku lewicy - władza i tylko władza.

Tymczasem obok tego bazaru politycznego, na którym każdy może pozornie znaleźć coś dla siebie (towary te same, ale różne etykietki) istnieje inna siła i opcja polityczna, jakże bardzo odmienna od lewicy czy „prawicy", których wspólnym mianownikiem jest „ugoda okrągłostołowa". Siłą tą jest rozbita i rozproszona od lat opcja narodowa.

Karta z polskiej historii, jaką jest okres II Rzeczypospolitej nie bez powodu jest okresem, w który spoglądają z nostalgią polscy narodowcy i ludzie, którym bliskie są poglądy narodowo-katolickie. Były to, bowiem czasy, kiedy właśnie opcja narodowa, mimo, iż nie rządziła Polską, rządziła sercami i umysłami milionów Polaków! Wówczas obóz narodowy pozostawał skonsolidowany w jednym głównym stronnictwie oraz kilku pomniejszych i pomimo zaistniałych podziałów stanowił ogromną siłę polityczną w naszym kraju. Hekatomba II wojny światowej oraz sowiecka okupacja zniszczyły niemal doszczętnie tę siłę polityczną, która wyrażała się w przedwojennych partiach i ugrupowaniach o charakterze narodowo-katolickim.

Współcześnie, mimo usilnych prób przeciwników zarówno tych z lewa jak i „prawa", myśl narodowa w Polsce odradza się, co więcej jest to proces nieunikniony, gdyż myśl ta wyraża żywotne interesy Narodu Polskiego i jako taka musi się prędzej czy później uaktywnić. Szczególnie dziś w dobie zagrożenia rozpłynięciem się naszej narodowej tożsamości w tyglu europejskim, obóz narodowy jest ogromnie potrzebny, ale musi być zjednoczony i gotowy do walki politycznej z obecnym establishmentem.

W odróżnieniu od naszych przeciwników, wspomniane na początku powody do jednoczenia się nie dotyczą ruchu narodowego, ponieważ ruch ten jest przede wszystkim realizatorem interesu narodowego Polaków, a nie swoich własnych interesów partyjnych. Obóz narodowy nie ma innego interesu nad interes swojego narodu i państwa oraz z nimi wiąże on swoją przyszłość. My, mamy realnym powód, aby przekuć slogan „jedności" w czyn, gdyż stoimy wobec permanentnego zagrożenia polegającego na zastępowaniu w polityce krajowej i zagranicznej naszych interesów, interesami ponadnarodowymi realizowanymi według ideologicznego scenariusza współczesnej lewicy, która na naszych oczach buduje „nowy ład" europejski. Stąd wynika dla nas potrzeba szukania porozumienia między sobą, konieczność zawarcia bardziej lub mniej oficjalnych umów, które zbliżałyby nas do jedności w narodowym ruchu. Nie szukajmy jej jednak dla zaspokojenia własnych ambicji, ale dla zrealizowania narodowych i cywilizacyjnych celów Polski i Polaków!

Rok 2010, to rok podwójnych wyborów w Polsce. Z jednej strony będziemy świadkami przepychanek między lewicą, a „prawicą" o stołek prezydenta, które wywołują u inteligentnego Polaka wielkie obrzydzenie, a pamiętać musimy, że będą się zapewne toczyć z użyciem wszelkich możliwych obecnie metod, a więc od podkładania sobie przysłowiowych „świń" i wyciągania brudów, aż po szafowanie pojęciami świętymi, takimi jak: wiara, ojczyzna i honor. Patrząc jednak trzeźwo na te wybory musimy sobie powiedzieć szczerze, że obóz narodowy nie ma w tej chwili ani szansy na zwycięstwo ani odpowiedniego kandydata do walki o fotel prezydenta RP, a nie ma ich między innymi, dlatego, że jest wewnętrznie podzielony. Są jednak w tym roku także inne wybory, a mianowicie wybory samorządowe, które dają już jakąś realną szansę na lokalne zwycięstwa sił narodowo-katolickich, pod jednym wszakże warunkiem, iż ruch ten nie będzie wystawiał wielu, wzajemnie ze sobą rywalizujących list!

Bieżący rok jest czasem jak najbardziej sprzyjającym do szukania kompromisu i porozumienia ugrupowań odwołujących się do wartości narodowych, jest to tym bardziej nagląca konieczność, iż z każdym rokiem nasi przeciwnicy zyskują na sile, a my trwonimy nasze siły na walkę nierzadko z przysłowiowymi wiatrakami. W odróżnieniu od ekip rządzących Polską mamy prawdziwy i szczytny cel, aby z czystym sumieniem powiedzieć, a nawet krzyknąć: czas na zjednoczenie! Podejmijmy się tego zadania ostrożnie, z rozwagą, ale bez zrażania się ewentualnymi wstępnymi trudnościami i z czystym sumieniem!

Augustus ONR Pomorze

Ostatnio edytowany przez Molipo (2010-03-30 10:43:17)